Deze week kreeg ik te maken met een interessant geval. Volgens het Groene Boekje en Van Dale staat er een e in typefout. Voor mij ziet dat er verschrikkelijk fout uit: een typefout is een fout in categorisering, of een afwijking van de kenmerken van een soort. Of iets in die aard. Druk je tijdens het typen een foute toets in, dan zou dat volgens mij een typfout moeten zijn. Zoals een slaapvertrek een vertrek is waar je slaapt, en een schrijfplank een plank is om op te schrijven. Bovendien is type een bestaand woord, met een heel andere betekenis, waardoor er verwarring kan ontstaan. Ik schrijf dus zelf altijd typfout, maar ik voel me er wel altijd een klein beetje ongemakkelijk bij.
Tot deze week, dus, want ik kwam een link tegen naar een pagina op de website van Onze Taal: 'Wat is het verschil tussen typfouten, spelfouten en taalfouten?' Tiens, dacht ik, schrijft Onze Taal nu fouten? Voor de zekerheid zocht ik het nog eens op, maar het Groene Boekje en Van Dale blijven onvermurwbaar: typfout is niet te vinden, typefout wel. Wat is er dan aan de hand? Verder op onderzoek dan maar. Eerste keuze voor dergelijke opzoekingen: VRT Taalnet. En wat vind ik daar, onder de titel 'typefout / typfout' (zonder het sterretje dat fouten aanduidt!): “In de Woordenlijst staat alleen de vorm typefout, maar typfout is ook correct.” Gek is dat: welke autoriteit bepaalt dat dan wel? Er staat gelukkig nog een link bij – die in dit geval waarschijnlijk ook een bronvermelding is – naar de website van de Nederlandse Taalunie. Onder de titel 'Typfout / typefout' schrijven de auteurs van de Woordenlijst (zoals het Groene Boekje officieel heet) dat de vorm typfout 'ook verdedigbaar' is. Dat is nog iets anders dan 'correct', zoals de taaladviseur van de VRT schrijft, maar verdedigbaar is goed genoeg voor mij. Het rode lijntje dat mijn tekstverwerker onder typfout zet, heb ik dan ook zonder gewetensproblemen uitgeschakeld door 'mijn' schrijfwijze toe te voegen aan het woordenboek.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten